Klucze obce i relacje w bazie danych

Patrząc na tabele z rysunku 14.4., można zauważyć, że aby określić wykonawcę danej płyty, wystarczy w tabeli Płyty podać wartość pola klucza podstawowego wykonawcy. Podobnie aby powiązać utwory z daną płytą, w tabeli Utwory przy utworze należy podać wartość pola klucza podstawowego płyty. Klucz podstawowy z jednej tabeli, użyty w innej, nazywa się kluczem obcym. W tym przypadku będzie to np. klucz z numerem wykonawcy w tabeli Płyty lub klucz z numerem płyty w tabeli Utwory. Jak więc możesz zauważyć, wystarczy utworzyć odpowiednie powiązanie pomiędzy polem klucza podstawowego tabeli Wykonawcy i polem klucza obcego w tabeli Płyty, aby wiedzieć, jakie płyty tego wykonawcy masz w swojej kolekcji. Definicja Powiązanie pary tabel bazy danych za pomocą pola klucza podstawowego jednej tabeli i odpowiadającego mu pola klucza obcego w drugiej tabeli nazywane jest relacją. Dlatego też bazy wykorzystujące takie powiązania nazywane są relacyjnymi bazami danych. W omawianej bazie Płytoteka istnieją dwie relacje. Pierwsza z nich wiąże pole klucza podstawowego IDwykonawcy w tabeli Wykonawcy z odpowiadającym mu kluczem obcym IDwykonawcy w tabeli Płyty. Z kolei druga relacja powstanie przez powiązanie klucza podstawowego IDpłyty z tabeli Płyty z kluczem obcym IDpłyty w tabeli Utwory. Występujące w bazie relacje to tzw. relacje jeden do wielu – oznacza to, że jednemu rekordowi pierwszej tabeli odpowiada wiele rekordów w drugiej tabeli, ale każdemu rekordowi drugiej tabeli odpowiada tylko jeden rekord w pierwszej tabeli (np. jedna płyta może zawierać wiele utworów, ale każdy utwór należy tylko do jednej płyty). Jest to najczęściej spotykany typ relacji w bazach danych. Oprócz niego w bazach mogą także występować relacje jeden do jednego (w których jednemu rekordowi pierwszej tabeli odpowiada jeden rekord w drugiej tabeli) i relacje wiele do wielu (wiele rekordów pierwszej tabeli jest powiązanych z wieloma rekordami w drugiej tabeli).