TCP/IP

TCP/IP (Transmission Control Protocol/Internetworking Protocol) jest protokołem kontroli transmisji/protokół międzysieciowy. Jest to swego rodzaju „język” obowiązujący podczas przesyłania danych poprzez Internet, jednak znajduje również szerokie zastosowanie w sieciach lokalnych. Każdy komputer w sieci TCP/IP ma przydzielony odrębny adres IP, który przyjmuje formę czterech liczb o maksymalnej wartości 255. Administrator sieci w dużej firmie przydziela taki adres każdemu komputerowi. Liczba adresów IP jest jednak ograniczona i zmniejsza się praktycznie każdego dnia. Nie omawiamy tu jednakże ogromnych sieci firmowych. Część standardu TCP/IP definiuje kilka sposobów adresowania IP, które są stosowane w sieciach wewnętrznych (czyli takich, które nie komunikują się ze światem zewnętrznym). Kiedy instalujemy Windows 98, program instalacyjny uaktywnia kartę Dial-up dla łącza komutowanego wraz z protokołem TCP/IP. Do karty nie jest przypisywany żaden adres, gdyż Instalator zakłada, że użytkownik będzie łączył się z dostawcą usług internetowych poprzez łącze komutowane, a adres IP automatycznie otrzyma od tego właśnie dostawcy za każdym razem, gdy zaloguje się w sieci. Kiedy instalujemy kartę NIC Windows automatycznie przypisuje jej protokół TCP/IP. Jednakże i w tym przypadku zakłada, że adres IP będzie pobierany z lokalnego serwera DHCP (Dynamie Host Configuration Protocol – Protokół dynamicznej konfiguracji). Zajęciem serwera DHCP jest przydzielanie adresów IP na każde żądanie, gdy system łączy się z siecią. Jednakże według wszelkiego prawdopodobieństwa, nikt takiego serwera w domu nie posiada. Choć Windows potrafi samodzielnie przydzielać sobie adres, za każdym startem systemu będzie on inny. Lepiej jest więc zrobić to własnoręcznie.